Zvizdal Berlin

Pétro en Nadia, een echtpaar geboren en getogen in Zvizdal, weigeren de evacuatie en een nieuw aangeboden huis. Ze verkiezen in hun oude dorp, in hun huis te blijven. Een spookdorp. Alle bekenden zijn verdwenen, alleen hun geplunderde huizen getuigen van een voormalige bedrijvigheid. Versteende plaatsen, overwoekerd door de natuur die weer vrij spel krijgt. Zvizdal toont Pétro en Nadia, beiden de 80 jaar ver voorbij, die onverwoestbaar stand houden in de besmette zone en een zelf verkozen eenzaamheid. Zonder stromend water, elektriciteit, telefoon of post.

Vijf jaar lang reisde BERLIN meermaals per jaar naar Tsjernobyl om telkens een tijd met Pétro en Nadia door te brengen, hen voor de camera te interviewen en hun leven en keuzes te volgen. Hoe draagt men een afzondering van jaren? Hoe vergaat het het echtpaar bij het ouder worden? Wat als één van hen overlijdt? Volgen andere bewoners hen naar hun geboortegrond of zal Zvizdal langzaam maar zeker worden ingepalmd door de natuur na jaren lang vrij spel?

Er zijn de bijgeloven, er is de wodka, het prevelen, het vloeken, het zingen, de tandpijn, de ouderdomskwalen, het 20 kilometer wandelen naar de winkel, het wachten op iemand van de bewoonde wereld. Er zijn het stokoude paard en de uitgemergelde koe. Op scène staan grote schermen, met eronder drie maquettes van het dorp van Pétro en Nadia. Totaalbeelden en close-ups wisselen elkaar af in dit universeel portret over eenzaamheid, overleving, armoede, hoop en ja, ook liefde tussen twee mensen met rondom hen het kleurloze, geurloze maar permanente stralingsgevaar.