Pather Panchali ¹⁹⁵⁵

Meesterfilmer Satyajit Ray toont het landelijke Bengaalse leven, opnieuw uitgebracht in een 4K-gerestaureerde versie door Eye Filmmuseum.

Eigenlijk waren de hoogtijdagen van het Italiaanse neorealisme alweer voorbij toen regisseur Ray met Pather Panchali de belangrijkste Indiase vertegenwoordiger van het genre maakte. De film was de eerste uit de zogenaamde Apu-trilogie waarin hij het alledaagse leven aan de onderkant van de Indiase maatschappij belicht, aan de hand van drie levensfases van de titelfiguur.

In Pather Panchali probeert Apu's vader de levensomstandigheden van zijn gezin te verbeteren door werk te zoeken in de stad. In zijn afwezigheid vergaat het de achtergeblevenen alleen maar slechter, maar gelukkig is er op het filmisch palet van Ray niet alleen somberheid te vinden. Te midden van alle tragiek is er ook plaats voor poëzie en humor. De Indiase filmmaker zag De Sica's neorealistische meesterproef Ladri di biciclette tijdens een bezoek aan Europa en vond zijn roeping. “Wie zegt dat je geen amateur-acteurs mag gebruiken? Wie zegt dat je geen film kan opnemen in de regen?” Met zijn even documentaire als lyrische stijl bood Satyajit Ray een alternatief voor de traditionele Bollywood-cinema. Zijn vernieuwende werk – de Apu-trilogie markeerde het ontstaan van een onafhankelijke Indiase cinema – werd in 1956 op het filmfestival van Cannes beloond met de Best Human Document Award.

Satyajit Ray (1921-1992) is zonder twijfel een van de grootste filmmakers van India. Akira Kurosawa vergeleek het niet te hebben gezien van zijn films met 'als in de wereld zijn zonder ooit de zon of maan te hebben gezien'. Ook hedendaagse makers als Wes Anderson en Chris Nolan behoren tot de bewonderaars van zijn werk.